Ontmoeting. Jaargang 16

[p. 355]

William Blake (1757-1827)
Aan de avondster

Blondharige engel van de avond,
Ontsteek thans, nu de zon op de bergkammen rust,
Uw lichtende liefdetoorts; zet op uw stralende kroon
En zend uw glimlach neer op het bed waar wij rusten.
Giet uw glimlach over onze liefde, en spreid
Terwijl gij de blauwe hemelgordijnen toehaalt
Uw zilveren dauw over elke bloem
Die vroeg de ogen sluit. Laat uw westenwind sluimeren
Op het meer, laat er stilte uit uw ogen schitteren,
En maak het donker zilver-doorschijnend. Want gauw, veel te gauw
Gaat gij onder, en de wereld valt dan ten prooi
Aan razende wolven, en loerende ogen in 't duister der bossen.
De wol van onze kudden glanst van
Uw heilige dauw; bescherm hen door uw inwerking.

Vert. F.W. van Heerikhuizen.