Ontmoeting. Jaargang 16

[p. 341]

José Boyens
De parel

De regen houdt haar natte adem in
en de paden welven hol om haar te stelpen
Ik ben geboren in deze waterschelp en
lig als parel in de oester
van dit vergeefs begin.

Er schijnt een glans aan mijn bestaan
als ik mij spiegel in de plassen.
Het water lijkt bewogen aan het wassen:
twee druppels vallen er langzaam in.
Maar de regen houdt al lang haar adem in.

Een parel moet het glanzen van zichzelf genoeg zijn,
maar ik verlang het ander spiegelbeeld
dat, ongeborgen, ergen met eigen weemoed speelt...
Door het begrip van hogerhand ben ik te meer alleen:
de regen houdt haar natte adem in.