Ontmoeting. Jaargang 16

[p. 285]

Teije Brattinga
Druksel

Je moet de woorden fluisteren
in de richting van de sneeuw.
Het vriest zo wit en niemand weet
of na de dooi dezelfde luister
zal glinsteren over erf en wereld.

Je moet de sneeuw omarmen,
die witheid wordt je tekening,
het druksel van die je bent.
En niemand weet of deze drukproef
ook na de dooi z'n lijn vasthoudt.

Je moet nu zijn en in de sneeuw
je voetstap drukken als een teken
dat herkenbaar is voor wie jou volgt.
Want na het nu is alles toch onzeker,
morgen zal alles anders zijn.