Ontmoeting. Jaargang 16

[p. 167]

Eric Heidbuchel
De illusionele gedichten

voor Mirèse

Helaas
de nacht is voortaan ongeschikt
om mijn gevoelens te verbergen.
Gedwongen verhaal ik dus
van de vader die zienderogen
voor zijn luttele kinderen
het blauwe paard van stal
zal halen
van het meisje dat duister en vreemd
partieel te rusten ligt
op frivole kiezelstenen
en innerlijk noch min noch meer
van de moeder die te zelden wellicht
languit voor de godheid van haar leven
nederknielt.

Was er niet het stom uiterste
het groene lichaam bijna zo magisch
uit halfeenzelvigheid -

ik zou het als een gastvrije vriendin
niet langer met vaardige gebaren misleiden

- hier op aarde echter verzacht ik bij wijlen
mijn langoureuse droefenis.
Zachtjes heel teder zachtjes
beken ik mijn zin
om dood te gaan vrijwel ongeschapen.

Iedere avond diep gebogen streel ik de welluidende tekens
droom van een simpele lichtgevende werkelijkheid
en dek mij toe met een masker grafisch als de lentewind

[p. 168]

 

want lieflijk is het sidderend gezwel

 

het schrikbeeld voor oningewijden

 

ik bedoel het sprakeloos vergroeien

 

tot serene deelgenoot

 

het inheems ongedwongen praten

 

met al die mooie jonge doden

 

bestaand of onbestaand

 

tezamen in volstrekte weerloosheid

 

 

 

iedere avond wanneer het landschap als een dood gewicht

 

bijna als een wuivend lichaam

 

op organisch water rust.