Ontmoeting. Jaargang 16

[p. 11]

Inge Lievaart
Het wijze water

(van de Limburgse Geul)

Het water groef zich een weg,
een lange, heel lange weg,
van vroeger tot op vandaag,
naar laag, lager en laagst,
volhardend en wijs.

Ook vandaag is een dag van stromen, -
van verwonderen daarenboven,
een dag van schoolgaan van het oog:

Men heeft op dit punt, wat hoger
dan de oever, een overzicht
op het dal en de wonderlijk
bochtige weg die het water
volgen moet naar verval.

Zie het wendt zich, wijkend gewillig
uit de boog van de oever die keert,
niet omziende, al weer stromend
waar de overwalkromming het weert,
om wielende te vervolgen,
volhoudend wat het begon,
en nog of het pas is ontsprongen,
en nog als heeft het de tijd.

Wellicht dus heeft het bevonden
en weet het nu zonder spijt:
geen kortere weg dan de omweg.

Ik geloof dat ik het benijd.