Ontmoeting. Jaargang 15

[p. 159]

Anton Ent

als in een schuifelvlucht
hoord' ik zijn stem:
hij riep mijn naam

(omdat ik onbekend was
met die man daar
voor het raam
liet ik hem staan)

maar toen ik nadacht
wie hij wel kon zijn
en ik mijn hand bracht
aan het raamkozijn
was het te laat:
zijn schim vervaagde
in de straat

alleen de wind
zong in dit lekespel
te laat mijn vriend
je kent hem wel.