Ontmoeting. Jaargang 15

[p. 88]

Jan G. van Straaten
Zwemmen

Aan 't einde van 't plankier waar 't meer begon,
met zacht geklok aan bint en palissaden
- en ver 't gejoel van jongens aan het baden -
stond ik alleen, hoog voor de horizon.

Ik dook; het water woelde als een bron;
een koude omsloot mij; even - een verradene -
omgleed mij 't streelgevaar van doods najaden,
eer 'k adems leeftocht hijgende herwon.

Herboren, uit het water opgedragen,
voortzwemmende met verend sterke slagen,
was ik de zin die zelf het blad beschreef.

Omtrent de kantlijn zag ik kindren spelen
en 'k werd een kind dat met die blijde velen
in de open handpalm van Gods ruimte dreef.