Ontmoeting. Jaargang 15

[p. 11]

Anton Ent
Het verzuim

wat niet deert wat niet moet
is mijn vrouw-grijze vrouw

witte vloed

witte vrouw van weleer
geborgen in bergen
geboren uit 't meer
die mij zag in 't gelaat
greep het vuur - ik het zwaard

de nacht - vloeiend
als inkt tussen dalen -
verborg mijn gezicht.
bij het eerste licht
gingen we namen halen:
namen die we zijn
gevangen zijn in anderen

we lachten en we leefden
een steenbok in de zee
wanneer de avond kwam,
nam hij de namen mee.

we wisten dat het komen moest
en toch: we schrokken toen jij zag
dat ik geen naam had van
mezelf en ik zag
dat jij naamloos was
onder de witte nevel van je kleed

ik heb de nevel weggenomen
en zelf mijn laken weggedaan
je zag de zwarte man weer staan
zoals hij was achter de bergen
diep in het meer

ik weet dat deze woorden
waardig zijn, ge-
vaarlijk zijn.

[p. 12]

 

waardig om de hoge hoeden

 

en de zwarte pakken

 

van de trouwmars

 

gevaarlijk om de randen

 

van de diepbedroefde rotsen

 

zó vallen we er af: zonder

 

woorden, hand in hand

 

zoals we samen liepen.

 

 

 

weet je nog hoe mannen

 

riepen servus servus

 

(wat bedoelen ze ermee?

 

ze zeggen ons gedag)

 

ik zeg al jarenlang

 

op de rand van mijn bed

 

in mijn avondgebed

 

bij de naam op het bord

 

dezelfde groet, maar tevergeefs

 

 

 

nu graaf ik woorden op:

 

wolken weemoed om

 

het jarenlang verzuim

 

 

 

ik laat de bergen spelen

 

met je mond - de bomen

 

met je haar - de handen

 

van mij - en dat ben ik -

 

met de handen van jou.

 

 

 

geschreven woorden zijn verbrand

 

verheven beelden - je hield

 

me vast en hield van mij -

 

zijn weggedaan: een vloek

 

van weleer in de

 

roodgeschroeide nacht

 

 

 

het begin en het eind

 

(te vuur en te zwaard)

 

beiden stierven achter

 

de metalen boom. je lag

 

languit en zei

 

ik zeg het niet

 

ik zeg het niet

[p. 13]

 

de laatste nacht

 

o laatste nacht

 

 

 

ik ben gekruisigd aan

 

de deuren van mijn

 

kamer - ik trouw een

 

huis om stil te zijn

 

alleen te zijn

 

 

 

we zijn geboren om

 

te weten van elkaar

 

te weten - weet jij

 

van bomen in het bos? -

 

 

 

de laatste regen die ik leef

 

de laatste regel die ik weeg:

 

misschien wel tweedehands.

 

 

 

Walensee.