Ontmoeting. Jaargang 14

[p. 278]

Jan ter Horst

Uit de bezinning van het middaguur
werd je geboren, jij,
mijn uur van stilte, jij,
mijn vriendin van gedachten.
De verheling van het denken aan jou,
jouw mond van troost,
kust mijn alleen zijn en
jouw armen leggen een
krans van blijdschap om
het bedroefde zonder je te zijn.
Mijn denken ben jij
in de mooie kleding van
het zichzelf vergeten,
in dat gezelschap weten wij
niet van verlangen.
Het zonder jou echter
weet niet van wat hij doet.
Hij staat stil op de onbegaanbare
uren om naar je te zien en
weet dan van voortgang geen maat.
Het luisteren is dan oneindig
met de verre blik op
de horizon gericht waar
zoveel gedachten samenkomen als
seconden van bedrijfzaamheid.
Nevels gaan daar zwanger van
het onbepaalde en het
onzekere valt niet weg te cijferen.
Het bepalen tot jou (enz.) zweeft
als een naald over mijn kompas en
al zit ik achterin het
donkere autootje van
in mezelf teruggetrokken,
de verlichte komeet van
het snelheidsmetertje houdt
mijn aandacht vast en
al verrichtte ik een
dash-board van handelingen

[p. 279]

 

of rook ik een cigaret van

 

onverschilligheid die

 

ik dood gooi op

 

een versnelde weg,

 

de wit-rode streepborden van

 

mijn ongeluk ontgaan mij niet en

 

mijn gedachten aan jou, die

 

van mij houden trekken

 

een streep over het wegdek.