Ontmoeting. Jaargang 14

[p. 275]

Jan ter Horst

De ingehouden gemoedsbeweging van de wind
verraad in het geruis van een blad
zijn rusteloze natuur.
Hij tobt over de bladeren in de bomen,
zoveel tegenspraak zoveel loslippig zijn,
dat hij huilt aan de snaren
van de zangerige draden van
de telefoonpalen,
de telefoonpalen met hun gemoeds-bezwaren
over al dit wedervaren.
In een ongeduldig toevertrouwen
op de hoeken van de straten
waait het wispelturige.
Het anders zo stille middaguur,
waardige middaguur, heeft
met haar verstandhoudingen van geheimen.
Zij haspelen over de haperende kar,
over de onrust van een enkele koe.
De wind is als een draailustige jongen
in de klas van de dorpsonderwijzer.
Hij wordt er even stiller van
wanneer de aanwijsstok van de wijzer
niet aan het uur voorbij kan gaan,
dat er geen woord van kan blijven,
dat niets voor immer blijft bestaan.