Ontmoeting. Jaargang 14

[p. 12]

Gert Slings
Geen zonnenieuws

als bergen beven en slokspleten
door lege straten scheuren
angstmensen biddend vluchten
zonder te weten waarheen
rokende gebouwen geruisloos
instorten op vrouwen met
zeurende kinderen meesudderen
zwarte werkers onder de grond
hijgend sterven en roepen
om moeder de vrouw
laat dan de zon maar schijnen
want het zijn niet de vulkanen

als dijken breken en dodemanswater
met ontblote tanden aanschuift
kinderen lief verdrinken
wegdommelen met laatste groethandjes
boomtoppen met late vruchten
langzaamaan leegsmelten en
mensen eenzaam wegplonsen
kerken triest verzinken
behalve ratten die warme
holletjes vreten in de stijflijken
laat dan de zon maar schijnen
want het zijn niet de winden

als legers botsen en atoombommen
paddestoelen uit bloedgronden
vrouwen huilen bij vergeelde
fotoos van doodgewaande kerels
simpele kruisen op heldengraven
met onbekende woorden in wuifgras
burgers in vechtjassen sterven
in gaskamers van honger en kou
doodgaan en bij hopen groot
in kuilen slapend vergaan
laat dan de zon maar schijnen
want het zijn niet de generaals

[p. 13]

 

als hemelboekrollen dichtbleven

 

was daar het stomgeslagen lam

 

dat wij nog niet zolang geleden

 

slachtten er dom om lachten

 

het nam de rol en brak zegels open

 

waarna vier paarden uit de hemelstal

 

naar onze aarde kwamen lopen

 

en de voerman houdt de teugels

 

een arend wiekt schreeuwend rond

 

maar mensen steken koppen in de grond

 

laat dan de zon maar schijnen

 

want er is geen nieuws