Ontmoeting. Jaargang 13

[p. 285]

Jan Verhoef
Les dieux out soif

Pour Djamila Boupacha

Men heeft de zon in een vrouw
aan stukken geslagen, brand gesticht in een mens
zij werd een rooksignaal aan de blauwe hemel
van onze welvaartsdromen. Aan alle zijden
is de lucht verduisterd, en hier staat deze:
een rooksignaal aan de horizon van het hart.

Men heeft haar onder stroom gezet
en zij telefoneerde ons: de goden zijn opgestaan
zij hebben mijn bloed gedronken
ik ben een woestijn van pijn
ik die een oase was ben verbrand
ik die de binnenzee der mensen was
ik ben verdronken
ik die een toekomst was
ben het litteken van een verleden

schokkend lag ze onder de stroom
en baarde zichzelf: een mens van pijn en angst
nauwelijks een mens
de laatste stem
een schreeuw van ontzetting.

Dit deed men. Dit deed men een mens aan.
Men: anoniem. Niet waard de naam
mens te dragen. Maar wij, mensen?
Het rooksignaal brandt in de ogen,
in onze oren wortelt de stem
bloed en zweet staan in onze handen.
Op zovele deuren de naam Pilatus
zal de stem eenzaam gaan door de straten der mensen?