Ontmoeting. Jaargang 13

[p. 157]

Eric Marloux
Slaap

I

als het zingen is opgehouden
in de straten van ijzerhoudend leem
gaat men verstolen het sneeuwlandschap
in van de slaap. er is geen zingen
ultrasonischer dan het zingen van de winternacht
dan het dodelijke oogwit, de liedjes
die doden improviseren voor hun vrouwen
een zeer eenzaam sneeuwbalgevecht
zo slaapt men. er lopen sporen naar de horizon
van de ogen, in de vrieslucht vallen
maskers onophoudelijk
aan scherven: enige begeleiding
als men zingt zacht in zichzelf
sneeuwbalgevecht als serenade.
en 's morgens vriezen de maskers
weer dicht, de mensen worden weer
spoorloos binnen zichzelf.

[p. 158]

II

slaap, een gedicht uit verte
met stilten van nabijheid, niet
te onderscheiden. er is de langzame avondwind
van de adem, de onderhuidse regen
in het oerwoud onder een kleine warme hemel:
meer dan wat ook is men
zichzelf nabij, tot op schootsafstand
genaderd. raakt men zichzelf? de cirkels
draaien verder als klokken, men schrijft
woorden van verte aan de binnenkant
van de huid, om overdag te lezen.
het daglicht echter
projecteert ze naar binnen.