Ontmoeting. Jaargang 13

[p. 117]

Heppe de Moor

lieve, in de tuin
van ons samenzijn
heb jij je een woning
gevormd
ik huil niet
want ik weet,
dat het tweede hart
klopt in je schoot
achter de ruiten
bespied ik je van ver
je praten, fluisteren
over mij heen
in de slaap van
jullie beiden
dan zijn je ogen
zo wijd, je glimlach
blijft peinzend hangen
in een frons en
als ik vraag
ben je de meesteres
over een onbegrijpelijke zaak
ik lach verlegen
en je vat mijn hand,
zodat wij de bloemen
zien ontluiken
in de tuin, die
toch van ons beiden is?