Ontmoeting. Jaargang 13

[p. 33]

Bergman
Mer à boire

ik ben te water
gelaten en wel
roeiend zonder riemen
schrijvend zonder omhaal
worden armen en benen
het lichaam drijvend gewaar
een ongelezen stamboom
een blijvend gevaar
de mond spuwt woorden
naar waterdichte oren
de ogen beginnen loodzwaar
naar binnen te vallen
naar het hart
dat klopt in de keel
dat zakt in de schoenen
nu bloed tot water wordt
en mij wil overspelen
tot ik weer samen ben
en veelheid leef
als een in velen
en dat ik ademhappend
van mij af blijf schreeuwen