Ontmoeting. Jaargang 12

[p. 279]

Okke Jager
Er zij niets

ik sluit mijn ogen voor de botsing komt
er is geen ruimte meer voorhanden
al heb ik mij uiterst klein gemaakt
een stofje aan de weegschaal van Gods recht
een druppel aan de emmer van de zondvloed
ik ben al op de rand van ongeboren
mijn woorden keerden terug tot in de kreet
ik heb mijn ogen reeds naar huis geroepen
en mijn verlangen staat in mij gekromd
maar alles wordt meelevend om mij heen
kom voor de dag de zesde

de zesde is te laat voor mij
het licht is niet meer in te halen
ik zoek de ruimte vóór het licht
het zet mij messen op de keel
het drijft mij in het nauw van lichaam
lichademnood

de stilstaande dingen dringen mij
bruut achteruit door te bestaan
de tijd komt zelfs van beide kanten
en schuift mij ongevraagd naar voren
om zich te dekken tegen zichzelf

ik stoot mij aan de engelen die mij dragen
opdat ik mij niet stoten zou
alles is steen

en een ander brutaal als de beul
zegt ik zoals ik

alles moest niet mogen