Ontmoeting. Jaargang 12

[p. 277]

Okke Jager
Zondag

de zon is op haar paasbest opgegaan
en brak meteen het zegel van de nacht
en zat erop en wachtte op de mensen
de aarde schommelt al een nieuwe wieg
de jonge dag er kraaiend in
hij lijkt op zijn Vader zegt de week
ik stap nu maar op bonjour

het leven dat ook wel eens leven wil
haalt haar hart op aan deze dag
het weet zich weer adem uit Gods mond
het is wat het is door Ik ben Die Ik ben

de straten zijn uit - gestorven na zes
dagen sterven aan stad
ze maken ruim baan voor het klokgelui
ze onderstrepen de exodus
ze leggen zich bij de mening neer
van het licht dat het goed bedoelt
elk huis heeft het naaste lief als zichzelf
de winkels zijn als een gedicht gesloten
alsof het niemand moeite kost
God zegt bij de doop van de dingen ja

alle ogen kijken vanzelf vandaag
de gegeven dag in de mond
een hand doet wat zij vindt om te doen
en opent het raam met een ruk
gedenkend dat zij een slaaf is geweest

de tijd is geen stroom tussen rotsen van spijt
maar een meer van geen mens meer te zien

Vader wandelt nu mee terloops

[p. 278]

 

een losse hand aan de stang van de wagen

 

van de kinderen van het Koninkrijk

 

de zondag springt de stoepen op

 

en af en tik het leven is 'm

 

je zou de dood een stuiver geven

 

de tijd is een hek dat openstaat

 

de arm van God van kom in

 

 

 

maar een kerk te rijk om in te gaan

 

gaat als een nachtkaars uit