Ontmoeting. Jaargang 12

[p. 10]

Wim Gysen

1.

Dit is het nachtelijk besef
straten die zich schuldbewust vernauwen
wegdek schuift op schotsen in elkaar
De maan hangt als een dood dier in de lucht.
(nog denken enkelen aan loos gerucht)
maar reeds wordt alles kleiner,
de steden en de eens zo grote zee
de armen der geliefden en de doden,
de weke mond der paarden,
alles krimpt tot een herinnering.

God is weer een onnoembaar ding
en strekt zich uit zover het denken kan.

[p. 11]

2.

Nog kan ik traag leven
binnen de buigzaamheid der tijd
maar velen zijn reeds dood,
het wordt steeds moeilijker
doden van levenden te onderscheiden
(ademen op zichzelf is geen bewijs)
ook de doden geven nog wel
een violet woord af.

Maar ik moet verder op reis,
nog is er niets volbracht.
Toch zijn dit reeds
mijn laatste handen
de vogels weten er ook al van,
er is een grote verwondering
over de mensen gekomen,
men zegt,
plotseling licht
om de hoge benen der vrouwen
ook hebben zij gezien
mensen die nog maar nauwelijks
aan de grenzen van leven raakten.

Ach, ik zou de vogels willen tegenspreken
vertellen dat zij liegen
alsof het gedrukt staat.
Maar ik ben reeds in een
grote keel van zwijgen gekomen