Ontmoeting. Jaargang 12

[p. 2]

Bergman
Het verleden van nu

het woord heeft nog geen lijf
in mij gevonden
het kijkt met doffe ogen
in de mist
het blijft met klamme handen
pootjes geven
het loopt op hoge hakken
door het huis
het kan soms heimelijk
mijn huid bekruipen
het vult mijn handen
met bedrieglijk zand
het laat mijn bloed
in wrevel verder stromen
het slaat mijn lijf
met koppig zelfverwijt
en dag en nacht
gaan schaamteloos voorbij
de deur is dicht
de dood is over mij