Ontmoeting. Jaargang 10

[p. 336]

Nel Veerman
Tuin

De tuin is weer vol Zwitsers licht,
de bloesem is een poort,
wij wandlen als voor jaren terug
dicht naast elkander voort.

Waar nu het wit weer, bruin doorwolkt,
van weemoed wordt doorzoemd,
hebt gij, toen klonk het ver en vreemd,
voor 't eerst uw dood genoemd.

Ik ga alleen hetzelfde pad,
wij keren bij de poort;
o dood, o leven, ach hoe brengt
ge elkander rustloos voort!