Ontmoeting. Jaargang 10

[p. 257]

Anna Mertens

Wat moet ik immer naast U staan?
Alles ontzegt gij mij, voortaan
Ben ik van vreugd verlaten.
Wat dwingt gij nog mijn hart tot dank?
Uw naam luidt in mij eeuwge klank,
Geen vluchten kan mij baten.

Heb ik nog niet genoeg aanvaard?
Ben ik U immer nog niet waard?
Leidt gij mij dieper, verder
Den nacht in en het rotsig dal,
Waar mij geen bloem meer bloeien zal,
Zwijgende, trotse herder?

Arm en bezitloos, waar is 't hart
Dat niet zijn blijdschap heeft, zijn smart,
Maar mij ontzegt gij 't leven;
Doch in uw harde woord herken
Ik toch de zachtheid, die ik ken,
Gij hebt mij brood gegeven.

O, niet het luchtig-blijde maal,
De bloemenkrans, de feestbokaal,
Het lachen en het zingen,
Maar 't harde brood der bitterheid,
De tranen brandend, ongeschreid,
De vruchteloze dingen.

En tot mijn mond heft gij de kelk,
De beker, en uw mond zegt: welk
Geschenk zou ik u geven,
Nu ik geen vreugd u reiken kan,
Dan lijden? Neem mijn gave dan,
Wonderlijk en verheven.

Dit is dan onze laatste bond,
Mijn mond kust nimmer uwen mond,
Gij zult tot mij niet komen,
Dan in dit lijden en dien nood
Die mijn bezit blijft tot den dood,
En niet wordt weggenomen.