Ontmoeting. Jaargang 10

Nora Petit

lees me maar langzaam
we zijn al zo oud
leen me gerust je ogen
straks leg je me wel
bij de mammoets
als een volkomen
onleesbare inscriptie

denk vooral nooit
dat ik dood ben
ik teken de tafel van 7
op de rotswand
van het verstand
het is nog veel te vroeg
voor het posthuum geluk

hoor je de lyriek
groeien van binnen
overal springen de woorden
op uit de moedertaal