Ontmoeting. Jaargang 10

[p. 66]

C. Vermeer

Fiere leeuw der gedachten,
brullend buigt hij de kop,
de grond dreunt onder zijn macht;
zijn klauwen grijpen de aarde.

Sidder, gewesten van de nacht,
huiver in uw schuilplaatsen,
hazewinden van het geloof.

Brult de leeuw, wie zou niet vrezen?
De aarde wankelt en valt;
de manen waaien ten hemel.

Als de leeuw op roof uitgaat,
langzaam en lenig bewegend
in het steppegras eenzaamheid,
lekken de bloedende sterren
uit het zieltogend hart van mijn gebed.