Ontmoeting. Jaargang 9

[p. 346]

Marius Goedhart
Het afscheid

Het was een vreemde lichte dag
De lucht was bleek en ondoorzichtig
Het was alsof ik droomde, ook de bomen
Stonden onwezenlijk opeengedrongen
In donkere omarming, de nabije hoeve
Leek geheel verlaten
Alleen de verre koeien in de weiden
Graasden doodgewoon

Ik was nog kind, ik viste in de Vlist
En blikte in het zeer stille water
Dat roerloos bleef ook nadat ik
Mijn net had uitgezet. Toen rees opeens
Mijn spiegelbeeld uit het doodstille water
En wees op mij en ik werd droef en bang

Dan klonk een groot gedruis van wind
De hemel brak en zongeschitter
Doorstroomde alles en het donker hart
Der Vlist werd licht, ik zag
Haar tot haar einde waar zij boog
Omhoog tot in de hemel en daar stond
Een vrouw uit een zeer oude sage
Haar gouden haren stroomden in het licht
Ik zag haar hoog en blond gelaat en hoorde
Haar verre stem die zong mijn naam
Haar blijde handen die mij wenkten
Ik volgde haar waar zij mij riep

En toen ik huiswaarts ging herkenden
De mensen mij niet en ook mijn moeder
Stond stil en droevig bij het raam
Tussen de wanden van de kamer hing
Een afscheid zonder woorden

Maar buiten ging de wind
Vol ingehouden zingen
In een nieuw begin