Ontmoeting. Jaargang 9

[p. 42]

N. Sterveen

Tegen dit hoge riet,
aan de rand van dit grauwe water -
wie heeft geweten dat
wij hier een middag lang
onszelf konden vergeten
om alleen onszelf to zijn?

O de herinnering
doet gronden openbreken.
Een zout stijgt naar de mond:
wellust gemengd met pijn.