Ontmoeting. Jaargang 8

[p. 227]

Marinus A. den Braber
Meditatie

Soms zit ik aan grote rivieren,
Waar de zeilen der schepen gaan
Als witte nonnen die brevieren
Over God en het voortbestaan.

Dan denk ik, o bidt witte nonnen,
Bidt voor mijn ziel tot het kruis,
Ik ben zelf nog de reis niet begonnen,
Maar de aarde gaf mij geen thuis.

Ik wil een groot zeil en gaan varen
Over dezelfde rivier,
Want zal dit hart ooit bedaren,
Het is niet hier, niet hier.

En als dan één van de wapp'rende zeilen
Door de wind naar mijn zijde zwenkt,
Weet ik dit een teken bijwijlen,
Dat een witte non aan mij denkt.

Dan hoor ik haar brevieren
Voor mijn ziel en mijn eeuwig heil,
En over de diepe rivieren
Blaast God zelve de wind in het zeil.