Ontmoeting. Jaargang 8

[p. 177]

Constant Labruyère
Nothing but rain

In sluiers regen gaat het
land voor mij verloren
ik zie de vogel niet
die ik hoor krijten
ik hoor de vogel niet
die ik zie zwenken
mijn zinnen zijn ontsteld
en ik ben de zeer
kleine rups knagend
aan de bladen van de
mij toegemeten tijd
en ik word ingesponnen
in de cocon van deze regen
ik vouw mij langzaam dicht
en sluip door uren
die niet langer de mijne zijn
tot ik in de druipende
droomloze tijd als een
plant voor eeuwig verdwijn.