Ontmoeting. Jaargang 7

[p. 195]

J. van Doorne
Nacht

Uit de klok druppelt stilte,
de lamp zweet angst uit,
zij kreunt, zij droomt van de zon.
En buiten huilen de wolven,
zij willen bemind zijn.
Het heelal is gekrompen:
een kamer en niemand er in.
En daaromheen de buitenste duisternis.

Web

Het web siddert van mijn angst; ik vecht,
ik schreeuw: ik besta. Het kan toch niet,
leven om alleen maar te sterven.
Maar de spin kruipt nader,
o God, o God.
Het licht is een smetstof
en elk geluid een messteek,
ik adem gif.
Ik begrijp niets meer,
ik wacht maar,
ik wacht maar af.