Ontmoeting. Jaargang 5

[p. 264]

Nel Veerman
Meilied

Nu zingt de aarde in de morgen
Niet slechts in 't kantelklankend lied
Der leeuwrik, in het licht geborgen,
Nu zingt zij ook in wat men ziet.
In 't bloeien van de meidoornhagen
Die hun roomblanke bloesems, neen
Die duizend kleine kronen dragen
En schelpen strooien om zich heen.
En warmer welt haar lied waar zij de
Schatkameren ons open doet
Der rijk met goud beslagen weiden,
Zich zonnend in hun overvloed.
Maar in de hoge populieren
Zingt zij weer hoorbaar, met een wijs
Waarbij de bladeren zich keren
Van glanzend groen naar blinkend grijs.
Zij zingt waar tussen 't licht bewogen
Altijd meegaande droomrig riet
De dotterbloem met gouden ogen
Van blijdschap naar de hemel ziet.
Zij zingt, zij is zo wel ter tale.
En zouden wij dan niet verstaan
Tot wie alleen ten enen male
Altijd ons zingen op moet gaan?