Ontmoeting. Jaargang 5

[p. 49]

[Ontmoeting 1950, nummer 2-3]

C. Vermeer
Sterfhuis

I

Voor het raam van de dood ligt de nacht
als een weerloze slaapster
ademend koel en zacht;
het water ebt zwart door de gracht;
van de bomen zoeken de geuren
de stem die hun goedheid verstaat
en een vogel roept aarzelend: hoor;
maar de nacht kan haar oogleên niet beuren,
strak vaart de vlok van 't gelaat,
een bijna verzonken blad,
over het koudzwarte water
verloren ademend voort.

II

Het dier dat geen namen kent,
uit het water is het opgeklommen;
zwart sluipt het langs de gracht,
het heft de kop naar de wolken
die de nachthemel zwart bedekken
en het schreeuwt geluidloos zijn kreet.
Wie zal het kunnen verstaan?
Zal het ooit weer het water in gaan?
O vrees, dat het altijd zal zijn
in het zwart van de nacht en het water
en roept wie het niet kan verstaan.

[p. 50]

III

Het zwarte gordijn van de nacht
hangt in wolkplooien golvend
boven het huis zich verbreidend
als een zee uit voorwereldse tijd.
Het zwarte dier sluipt rond,
zijn nagels glissen over de stenen;
in de gracht vloeit het water weg,
in de afgrond tussen de wallen
gaat het water in stadige stroom;
er is geen stem die het roept,
geen woord dat het bindt in zijn ban;
want het dier gaat rond en rond
en de wolken hangen als plooien
van de al-overspoelende zee
en het peilloze zwijgen.

IV

Ik weet: waar het water is,
in het laatst geheim van zijn diepte,
vaart onzichtbaar de vurige vis
door de schemerend verre gebieden
van nerveus fluoresceren doorrild;
in de oerzee zwemt hij, verborgen,
door de traagzware onderstroom
van gistren, vandaag en morgen,
zwijgend en vorstelijk loom;
maar een schildwacht die heengaat en keert
en in waakzaamheid blijft wachten
en het dier uit zijn stromen weert.

[p. 51]

V

Voor het raam van de dood slaapt de nacht
en het dier sluipt rond in het donker;
het water rolt golvend en zwart
op ons aan in een tomeloos woelen;
het stort onstuimig zich over ons uit,
als een donderende stormwind
sleurt het ons mee in zijn diepte.
O vis, als een vurige straal,
als een bliksem splijt dwars door de waat'ren!

VI

Die het zwijgen verbrak
in een tijd lang geleden,
hij wacht als een vis in het water
onhoorbaar en onzichtbaar
in de stilte van de diepzee;
en hij is in de donkere zee
boven het huis in de kolken;
uit de wolkplooien springt hij naar voren
vurig en wild en ontembaar,
en hij roept zijn naam over de wereld.
Dan geuren de bomen sidderend;
het dier stort weg in de afgrond,
als een donderslag verteert het
in de stilte van de wind.

[p. 52]

VII

Voor het raam van de dood graast een lam
en een vis springt spelend door 't water;
mijn hart is een waaiende vlam
en mijn mond is een lied; en ik praat
met de geuren van bloeiende linden
en de leeuwerik geef ik gehoor,
en wie ik zo schreiend beminde
gaat roepend en neuriënd mij voor.