Ontmoeting. Jaargang 2

[p. 343]

Nel Veerman
Aan Wilma

Voorbij de ruimte en net glooiend land
Waarboven dunne voorjaarsnevel hing,
En op de akkers soms van kant tot kant
De trage trek van ploeg en paarden ging,
Werd in de luwte van een heuvelrug
De stilte vol van een geheimenis,
Een vredig suizelen doorvoer de lucht
Rondom de plek, waar ik uw woning wist.

Schijnbaar verborgen woont gij, die zo licht
Door zoveel zekerheid van liefde zijt,
Dat op uw schijnen veler oog zich richt
En veler weg tot aan uw vensters leidt.
Hier blonk mij in uw handen weer de schat
Die in mijn hand zo angstig was geklemd,
Dat ik de volle vreugde niet bezat
Waartoe de Gever Zelf hem heeft bestemd.

Nu, dankbaar met u, zing ik het verblijd:
In Christus is zo grote overvloed
Dat wie Hem aanziet, reeds in arbeidstijd
In 't wit van Zondagskind zich kleden moet.
Zijn gaven, die ik telkens weer vergat
Hervond ik in hun eindeloos gewin,
Rijk aan een nooit ten eind te tellen schat
Zie ik opnieuw Gods wonderwereld in.