Ontmoeting. Jaargang 2

[p. 23]

Anna Mertens
Rozen

Omdat niemand mij rozen geeft,
Heb ik mij rozen gekocht.
Zoo heb ik een wonder doorleefd,
Een geluk, dat ik zelf heb gezocht:

De knoppen, die zich ontvouwen,
Hun kleur als van avondrood,
Hun onzegbaar-teedere bouw en
Hun langzame, geurende dood.

Maar ik heb deze vreugde gestolen
Uit onrust en ongeduld;
God had het nog niet bevolen,
Zelf heb ik mijn wensch vervuld.

God zal het mij wel vergeven,
Hij weet mijn schamele deel,
Maar wie wint, verliest zijn leven:
Dit wordt niet meer goed, niet meer heel.