Ontmoeting. Jaargang 1

[p. 198]

Anna Mertens
Mijn God, ik weet het wel...^*)

Mijn God, ik weet het wel, elk moet zijn leed aanvaarden
En moet tot op den grond neerdalen van zijn smart,
Maar in dien doolhof, waar Uw Hand ons voert op aarde,
Kan niet Uw goedheid reeds zich toonen aan ons hart,

Opdat wij toch van ver den lichten doortocht weten,
Die reeds Uw zachte Hand ons lieflijk toebereidt,
En dat een weinig licht door smalle bladerreten
Ons in het duister troost en veilig verder leidt.

Waarom is toch dit kwaad zoo zwaar, zoo dicht en wegend,
Dat men begraven schijnt als in een donker graf?
Vanwaar die overvloed van rouw, die ons bejegent,
Die het verstand verdwaast, zoodat ons 't hart begaf?

Dit leven is te zwaar, ontdaan van elk verwachten,
Als een die heeft misdaan, zoo ingesloten zijn,
Want nimmer kan hij 't uur van zijn bevrijding wachten,
Het venster is te hoog en zwaar de grendlen zijn.

Vertroost ons toch, o God binnen Uw hooge muren,
Gij houdt de sleutels toch. Gij sloot de vensters dicht,
Laat ons voorvoelen reeds de vreugd der komende uren,
Goud en blauw glanzende in het jonge vrijheidslicht.

Waartoe die gruwbre praal der angsten, die wij lijden,
Die koninklijke rouw, dit weidsche smartvertoon,
Gij hebt somwijlen toch met menschen medelijden
En brengt de blijdschap in als gast in ieders woon.

Wat moet ons 't noodlot toch die vreeslijke uren wenschen,
Vermurwt men 't met een lijf, dat siddert, kreunt en beeft?
Is gloeiende olie niet 't geween van alle menschen
Als op haar sluimrend lief Psyché vergoten heeft?

*) Uit: Les vivants et les morts, van Anna de Noailles.

[p. 199]

 

Indien het mooglijk zij, neem weg deze oogenblikken,

 

Die ons verbrijzelen als onder klemmend juk,

 

Als wie in donkre schacht begraven poogt te wrikken

 

Aan onverwrikbre rots en rijt zijn vingren stuk.

 

 

 

Van wereld ver, van vreugd en van alle ijdelheden

 

Is reeds mijn brandend hart in zijn omfloerste gloed

 

Niets dan een zwerversvuur in dorrende eenzaamheden,

 

Waar 't naakte kind een ros ontspannen grazen doet,

 

 

 

Maar moet opnieuw die tijd van pijn en martling komen,

 

Moet ik weer zonder zon en lucht en water zijn,

 

Wil, als Uw hand eenmaal de mijne heeft genomen,

 

Mij leiden door het zand der vreeslijke woestijn.