Ontmoeting. Jaargang 1

[p. 186]

Inge Lievaart
Nachtgedachten

(Twee dagen buiten in de hongerwinter 1944-'45)

Zo zeer afhankelijk te wezen
en zijn geluk te moeten lezen
uit aardappels en brood;
na de inflatie aller waarden,
gelijk een worm duikt in de aarde
zeer naakt ontvlieden aan de dood.

Gewankeld uit de dwarse winden,
de warme moederschoot hervinden,
waarin het leven groeit;
doorzinderd van zacht welbehagen
niets meer verlangen, niets meer vragen,
maar sluimeren vermoeid.

Nu van daarbuiten niet meer weten,
maar slapen, slapen en vergeten,
dat nog de wereld brandt;
zinken in dit weldadig zachte
ledig van wensen, met maar één gedachte:
varen, varen en nooit meer land.