Ontmoeting. Jaargang 1

[p. 68]

A. Miedema
De zondebok 1946

Er stonden boven het ravijn
twee sterren in de maneschijn.

Ze zagen je bewogen aan
want op je wangen blonk een traan.

De sparren ruisten in de nacht,
die hadden troost voor je bedacht:

Een seinlicht op een witte paal
gaf een verheven, groen signaal.

Daar reed een troosteloze trein
de monding binnen van 't ravijn

en wagens gleden af en aan;
het was een lange karavaan

van dieren met gekromde rug
als slaven zwart en stom en stug

en ieder torste zijne vracht
van zware zonden door de nacht.

Zij droegen naar een paars verschiet,
met doffe dreun, een zwaar verdriet.

Toen werd het stil. Een leeg ravijn
lag zalig in de maneschijn

en zalig lag je wit gezicht
naar sterren, maan en God gericht.