Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 9

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

Letterkunde.

Goethe's Iphigeneia in Tauris, vertaald door P.C. Boutens. - Uitgegeven door de Maatschappij voor goede en goedkoope lectuur. - Wereldbibliotheek. - Amsterdam.

Een degelijke, getrouwe vertaling bezorgen van Goethe's meesterlijke tragedie Iphigeneia in Tauris, was een weldaad aan het Nederlandsch lezend publiek bewezen, en waardig van de schoone loopbaan der Wereldbibliotheek, te meer daar deze overzetting bewerkt werd door een dichter als P.C. Boutens, meer dan wie ook aangelegd voor het doorvoelen van een klassiek meesterwerk als dit.

Zelden lazen wij een vertaling die meer dan deze het oorspronkelijke benadert. En niet ver van de waarheid blijft men, wanneer men beweren zou dat zij het evenaart. Want zoowel in schoone gedragenheid van verzen, als in zuiverheid van taal en keurigheid van beelden, hoeft Boutens' overzetting geenszins onder te doen voor Goethe's origineelen tekst.

[p. 294]

Mocht door deze heerlijke vertaling, de geniale tragedie meer ingang vinden bij de waardeerders van klassieke schoonheid!

A.D.

Onze Schrijvers geschetst in hun leven en werken. 2^e bundel. Vlaamsche Schrijvers, door André de Ridder. - Hollandia-Drukkerij, Baarn. 1909.

Ik heb altijd een onoverwinbaren afkeer gehad van geschriften, die me leken ontstaan te zijn om te voldoen aan de helaas heden ten dage zoo sterk aangegroeide, ziekelijke nieuwsgierigheid van dilettanten, betrekkelijk het intieme leven van dichters en andere kunstenaars. Er is iets onkiesch, iets dat sterk lijkt op brutale, onbeleefde indringerigheid in die neiging, van namelijk al wat het bizondere, menschelijk bestaantje van schrijvers, enz. betreft, aan 't klokzeel te willen hangen. En ik kan het maar niet van me afzetten, dat degenen die aan die ongezonde kurioziteit voldoen, meer handelen om zichzelf een waanwijs pluimpje op den hoed te steken, dan wezenlijk om der wille van de kunst. En dat joernalistenbedrijfje van menschen die meer de nevenzaken dan de kunst zelf bedoelen, is me wel wat misselijk. Die heeren geven mij duidelijk den indruk van kletsende impressario's, van tamtam-makende Barnums.

Want ik vraag u in gemoede, wat kan het ons in godsnaam schelen dat dichter X in zijn jeugd een patser en een boemelaar was, dat schrijver Y zulke aardige kindertjes heeft, of dat schilder Z altijd zulke keurige dassen draagt? Is hun werk niet daar als de schoonste uiting van hun menschelijkheid, en is dat niet het meest belangwekkende gedeelte van hun kunstenaar-zijn? Is al het overige geen ‘larie en apekool’?

De heer André de Ridder maakt met zijn boekje, waarin hij vereenigde de artiekels destijds in Den Gulden Winckel

[p. 295]

verschenen, over Teirlinck, Vermeylen, Verriest en Van de Woestijne, een tamelijk gelukkige uitzondering op die akelige gewoonte.

Buiten hier en daar een heel klein plaatsje, waar de verzoeking hem toch ook weer te machtig is gebleken en waar hij toch een zekere neiging tot klappeiachtig kletsen vertoont, is deze reeks interviews belangrijk doordat zij ons meer vertrouwd maakt met het werk der behandelde auteurs, die hier zelf aan 't woord komen om over hunnen arbeid en hunne plannen te praten.

Al het andere dat ons hier verteld wordt, gaan wij haastig stilzwijgend voorbij, en als wij dit brochuurtje beschouwen als luttel reportage-werk, zooals het dan ook, hoop ik, bedoeld werd, kunnen wij er zeker Interesse in vinden, en is het als zoodanig lezenswaard.

A.D.