Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 9

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 125]

Renaissance-Sonnetten

I.
Lionardo Da Vinci's Joconde

Een weif'lend licht verlaait. Rode avendluchten wegen
Zwaar op den hemel waaruit zwaar de n'avend daalt;
Verre einders vluchten heen langs trage kronkelwegen
Waarop de donkre schaduw van 't Misterie dwaalt.

En lijk een zilvren maan op zwarte nacht, licht tegen
Den donkren achtergrond waar rots aan afgrond paalt
Het blank gezichte der Joconde, wijl als zegen
Een raadselvolle glimlach uit haar oogen straalt.

Wat wereld leeft er in uw lach? Of is 't het leven
Waarop gij dus misprijzend dromend nederziet,
Of is 't de glimlach die de vrede alleen kan geven
Na 't rustloos dolen van de ziele door het niet;
En glanst er nu een beeld dat heel uw ziel vervult
In 't stille lachen dat u langs de lippen k rult.

[p. 126]

II.
Benvenuto Cellini bij het gieten van zijn Perseus

't Is zo'n genot zijn ziel in vasten vorm te gieten;
Wijl iedre vezel trilt het erts te laten vlieten
En met een vaste hand de ziedend witte straal
Te breidlen tot ze stijft tot goed en vast metaal.

De vorm gebroken! Ik slechts wil die vreugd genieten,
De kluisters die hem nog zijn vlucht niet nemen lieten
Verbrijzelen, en luid klinkt nu mijns beitel's taal
En tot een trots sonnet klinkt op het brons het staal.

Rijs vrij nu mijn Perseus, uw breedgeveerde vleuglen
Scheren nog over de aard, maar niets kan u beteuglen
Daar niets mijn trotsen droom aan 't stof gebonden houdt.

Rijs hoger! neem mij mêe en laat ons verre vluchten
Van al wat stoflik is in de eindloos blauwe luchten,
En roei met sterken slag door 't druppend zonnegoud.

Paul Kenis.