Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 8

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 351]

Aan Hendrik Conscience.⁺
(September 1883-1908)

Zooals door dorre, vale streek een droomend dooler waart,
En schromend rust zoekt bij den haard van tobbensmoede lieden,
En sprekensdrang voelt zwellen wijl hij 't grillend vuur bestaart,
En dan zijn woord op zachten stroom naar 't beidend hart laat vlieden,
- De droomer sprookt met zoetgevooisde stem van gouder tijden
En van eedler menschen die het hoordershart verblijden; -

Zóó waart gij, Sproker, dooler in het uitgeputte oord
Waar vreugde vreemd was, waar sinds lang geen stem meer had geklonken,
En tot het kinderlijk gemoed van 't volk vertelde uw woord
Van trouwe min, van milde bloemen, en van sterrenlonken,
Van gouden zongetoover en van wijde purpren heiden.
En 't simpel woord bracht in het sombre hoordershart verblijden.

En kinderen hoorden 't aan, uw woord, en kinderen werden mannen
En sponnen uit uw stille- steeds grootscher, stouter droomen
Van vrijheid en van volkenvreugde en van volksvermannen,
En voelden blij een rijker wind hun jolig hoofd omstroomen.
Conscience, gij, die geen bewondering vraagt, maar stil beminnen,
Uw dood was niet het eind der macht uws woords, maar wèl: 't beginnen.

H. Van Puymbrouck.

+ Op 13 September 1908, wordt te Antwerpen den dood herdacht van Hendrik Conscience, den naïef-goedigen zanger, wiens gemoedelijke al zij het ook wat zeemzoete verhalen zoo diep in het gemoed der toenmalige en ook latere Vlaamsche geslachten hebben ingegrepen. Op dien gedenkdag worden o.a. uitgevoerd: de meesterlijke Conscience-Cantate van Peter Benoit woorden van V. de la Montagne, en een Ode aan Conscience, voor de gelegenheid getoonzet door Karel Candael, op woorden van H. van Puymbrouck. - Red.