Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 8

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 129]

Het Woud.

II.

Voor Pol Stoffijn.

De holen, die de nachtgeheimen helen,
Gaan dieper in het woud om ruimer licht
En lucht op 't vijvervlak te laten spelen.
De blauwe nacht omsluiert alles met fluweelen,
Wegdonzend in een streelend tooverzicht...

En of mijn ziel haar kreitsen wou verbreeden
Ter plaatse waar de hemel meer ontbloot,
Weerspiegeld, voor mijn voeten kwam gegleden,
Ze zocht naar hooger stijging door gebeden,
Ontstaan in grootschen barensreeden schoot.

Den schoot der eenzaamheid, die hare schatten
Van rein geluk aan hem slechts openbaart
Den kluizenaar, die ver van 't driftontspatten,
Geworteld staat in 't heilig alomvatten,
't Geloof hetwelk hem 't levensbrood vergaart.

En ik zou bede plengen, boete plegen,
Ik, ongerijpt voor strenge ascetentaal?
Wie knielen kan, moest kunnen overwegen;
De strijd alleen geleidt niet tot den zegen;
Een vast geloof is reeds een zegepraal.

[p. 130]

 

Maar waarom kwam er niemand mij vermanen?

 

Daar bliezen weer de zuchten van den wil,

 

Om van mijn hoop den laatsten sprank te tanen,

 

Mij gansch ontwaapnend voor de kronkelbanen

 

Des levens, zonder gids, een modderkuil.

 

 

 

Een stoet van gramme goden trad me tegen:

 

Baal, Adonai, Jhehova, Sabaath...

 

Of hoe? Gelijk een rist aaneengeregen

 

Bezweerformulen, eene kolk ontstegen

 

Om mij te dreigen met een schandig lot.

 

 

 

Geen enkle toch kon zich mijn blik gewennen;

 

Gelijk een bliksem door den ijlen nacht

 

Verzwonden zij; want goden die we kennen

 

Zijn draken die een kranken geest berennen,

 

Die zwichten moeten voor een gaaf gedacht.

 

 

 

Een bede klonk: ‘Leid ons niet in bekoring,

 

Verlos ons van den kwade!’ Plompe waan!

 

De schuld vermoeden uwer deugd-versmoring

 

En de oorzaak tevens uwer zielegloring

 

In Hem, tot wien uw vrome beden gaan!

 

 

 

'k Drong verder, om den heilige niet te krenken

 

Die door zijn bidden eene diepe kloof

 

Nog meer verdiepte tusschen beider denken...

 

En de uil loech weer: ‘Ge moet uw liefde schenken

 

Aan 't leven en in 't leven uw geloof!’

 

 

 

Willem Gijssels.