de sterrefscène in 't gasthuis... ja, eenmaal... jewel, omdat grootvader 't zeit... wil je de koopman dat plezier geen-eens doen?’
De oude man stelde op... vrouw Dekker kwam d'r óók bij... de anderen bleven dóór-praten, dóór-pandoeren, zonder den blinde nu.
Hij leefde heelendal nu in gek spel, die oude; zijn stem was treffend, bewegelijk snel:
‘Zie je, die twee stoelen, die prizzenteeren de ziekenkrib, dat hebben we natuurlijk op 't tooneel beter, ik bin de dokter, die 't Onze-Vader bidt... Kee is de vrouw van den drogist, op 't tooneel is ze naturelijkaangedikt... dan is Merie 'n jongen... Bertus... ik speel in doktersjas... maar ik doe 't zonder grim...’
Ze leefden nu alle drie in spel. Het kind Marie dee lusteloos, Kee speelde gedwee mee, de oude man was nou eenmaal gekop dat punt. Anders was-'t-ie bij 't hek genoeg, nou.
De oude man, in extaze van 't spel, bad fraai gespeeld het Onze-Vader, zooals 't in 't stuk te pas kwam. Vrouw Dekker snapte niet goed, wat 't te beduiën had, maar ik lei 't haar uit, en toen vond ze het uitmuntend bedacht, hoewel ze heelemaal niet kerksch was. Ze had 't hondengloof, dat 't vleesch beter is als de botten.
De oude man eindigde plechtig zijn spel-gebed:’... want u is de macht en de heerlijkheid tot in alde eeuwigheid, amen...’ Daarna keek hij Kee aan, die dik snikte, en hij zei: ‘Juffrouw, ik moet u zeggen, dat er een kinderziel na de eeuwigheid is verzameld...’
De straf-scène was uit. Kee nam d'r kaartplaats weer aan, ze had juist d'r beurt van blinde. Het kind Marie, snel, pakte d'r boek op, dook in lees-houding terug. Lekker, ze mocht gelijk met de groote lui te bed. Vrouw Dekker vond
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd