Ons Erfdeel. Jaargang 44

[p. 44]

René Puthaar

Het lied dat duurt

Een heel langzame dans, als je dat wilt.
Wat doet het er nog toe. We kunnen lijf
aan lijf vergaan, in deze maat. Allez,
de laatste ronde van het hoogverraad.

Een dans en langzaam aan het donker in.
Het doet er niet meer toe. Jouw huid, mijn huid,
we zijn al even transparant. Het lied
dat duurt heeft aan een schimmenspel genoeg.

Uit: Dansmuziek, p. 22.

[p. 45]

Drifting on a Reed

Ons was de voorkamer maar toebedeeld.
Een vredig zondagavondje waarop
bedaard aan tafel bingo werd gespeeld.

De twintig kwam van achter door. De hond
sliep in. Het raam zag uit op de fabriek
waar ergens, wist ik, een machine stond

die armen niet ontzag. Een zwarte hal
met olie op de vloer was het decor
van slavernij en spoedgeval.

Hij had de radio op jazz gezet,
iets uit de oorlogstijd. De vibrafoon
bewoog zowel de beul als het verzet.

Het lukte niet om boven hem het kruis
met INRI aan te blijven zien. Hij droeg
een rokje met een kwast, een Schotse ruit.

De drummer koos voor stokken. Dansmuziek.
Werktuiglijk rezen wij, gelijkgestemd.
Ik leidde maar de maat maakte hem ziek.

Hij was wel idioot maar niets gewend.
De radio ging uit. Het bingo klonk.
Ik speelde door, op eigen instrument.

Uit: Dansmuziek, p. 40.