Ons Erfdeel. Jaargang 44



[pagina 40]
Marjoleine de Vos Duizelige Despina Hoe dagelijks wij achterover tollen, duizelt mevrouw Despina tegenover de ondergang romantisch, van de zon op de rotsen. Op hete zomerdagen sleept zij een strandmatje naar voortvluchtige schaduw, verbaasd hoe ooit rust mogelijk is, hoe stilstand in al te ijverige omloopbanen. Gevaarlijk voor het broze bot, het grote plan is het nooit eens nu, want al voorbij, bestaat geen terugkeer of herstel. Wagenziek van de wereld hangt mevrouw Despina 's avonds op de bank waar ijl uit vroeger eeuw sopranen smeken om vergeving, om hier zijn en tekortgeschoten. De maan wiegt langs op trage klanken het heelal dijt zwijgend verder uit en het zingen verheugt zich over de stilte eeuwig in het oog van de storm. Uit: Zeehond graag, p. 12.

[pagina 41]
Midden in het leven In duinpan en weiland regent het beloftes van lucht en gras, water weet dat je bent als de melk uit de kan en als de schenkster. Op de fiets wil je de wereld inademen landschap verslinden, volhouden: dit ben ik, kastanje, wilgen, koe en dijk mijn lichaam een appel aan de boom mijn ziel een zilvermeeuw boven het wad. En niet denken, weer middag, hoe lang nog houdt de zon halt boven de bungalows gaat niets voorbij in de tuin met vetplanten staat de straat vol onvermurwbaar licht. In het museum van Madame Tussaud zit ik voor altijd achter het raam, uitzicht op dahlia's. Uit: Zeebond graag, p. 34.