Ons Erfdeel. Jaargang 39

[p. 549]

[Gedichten]

James Brockway

It isn't what they have made of it all,
the strait-laced houses, prim town hall.
or the miles of perfect macadam that lead
to miles of perfect macadam that lead
to nowhere - and everywhere much the same.

It isn't their waterways, broken in, tame,
harnessed for life between neat brick quays,
nor their lines of obedient, well-drilled trees
stood to attention down still canals
at perfectly regular intervals.

The Delta Plan? - no. Nor the Zuyder Zee,
not the tulips for breakfast, the tulips for tea.
Not the windmills, the cheeses, the polders, the people,
not the church with the neon-sign cross on the steeple,
not the clogs, the coffee, the pavement cafés,
not Rembrandt, not even the culture attachés...

But the antique light that now shines over
all they have made of it, now, in October,
on a Saturday afternoon towards five,
that makes it all suddenly come alive,
makes it laugh and leap, makes it sing and shout,
as though they had known what they'd been about,
when their tireless hands manufactured this land,
drained it and trained it and planed it and planned:

God made the world with an amateur touch,
Holland He left to His Betters, the Dutch.

1958

Uit: A Way of Getting Through, 1995.

[p. 550]

Rutger Kopland

We zochten hem op - een middag zoals die
telkens weer groeit uit een stukgelezen bladzij
van Tsjechow, een langzame middag op het land.

Hij voerde ons door het oude, geduldige huis,
de tuin met de oude, geduldige appels en peren,
de rivier langs, de weilanden in.

Daar stonden we, hij met dat grijze kostuum,
die zijden foulard, zijn sigaar, heer
van de wereld, tussen de boterbloemen.

Langzaam, zei hij, later in de schaduw
van de bomen op het terras, ga ik begrijpen
dat dit mijn huis is, mijn tuin, voorgoed.

Stilte, warm en zomers, geur van hooi
en sloten, geluid van koeien, scheurend
aan het gras, van hevig zingende vogels,

een middag, zo voorgoed als een bladzij.

Uit: Dankzij de dingen, 1989.

[p. 551]

Afternoon in the Country

 

We looked him up - an afternoon like those that rise

 

time and again out of a well-thumbed page

 

of Chekhov, a languid country afternoon.

 

 

 

He led us through the ageing, patient house,

 

the garden with the ageing, patient apples, pears,

 

along the river and into the fields.

 

 

 

There we stood, he in that grey lounge suit,

 

that silk foulard, his cigar, man

 

of the world amid the buttercups.

 

 

 

Slowly, he said later in the shadow

 

of the trees on the terrace, I'm beginning to see

 

that this will be my home, my garden, for ever.

 

 

 

Silence, warm and summery, scent of hay,

 

of ditches, sound of cattle tearing

 

at the grass, of passionately singing birds,

 

 

 

an afternoon as for ever as a page.

Vertaling: J. Brockway.
Uit: Singers Behind Glass, 1995.

[p. 552]

Tom van Deel

De zangers achter glas, hun lied
is mooi verstomd. Een geelgors doet
zijn bekje wijd als op de foto
waarnaar is opgezet, de specht
kijkt wat bevreemd in het gat,
kievit en wulp staan gammel scheef.
Zo dichtbevolkt als deze kast, was
nooit een bos, zo stoffig evenmin.
In meesterhand op bast de naam,
om wat aan gratie is verloren
met letters goed te maken. Hier
slaat geen vleugel uit, geen dauw
valt op het grijze gras. Soms draagt
men één op handen voor de klas.

Uit: Recht onder de merels, 1971.

[p. 553]

Birdsong

 

The singers behind glass - their song has been

 

neatly silenced. A yellowhammer holds

 

its beak wide open as in the snap they used

 

when stuffing him, the woodpecker stares

 

into the hole with mild surprise,

 

curlew and peewit stand skew-whiff, awry.

 

Never was a wood as populous

 

as this display-case or so full of dust.

 

The names, in copperplate on strips of bark,

 

are intended to make good by the lettering

 

what has been lost in charm. Here no wing is spread,

 

no drop of dew falls on the ghostly grass.

 

 

 

sometimes they take one out to show the class.

Vertaling: J. Brockway.
Uit: Singers Behind Glass, 1995.