Ons Erfdeel. Jaargang 28

[p. 17]

Herman de Coninck

Je wandelde met jezelf en met mij
langs de zee, toen je plots
je huid wilde zijn en zwemmen
en geheimen toevoegen aan
het water

en toen je weerkwam zei je

liefje, ik heb de maan gevangen.
Waar, vroeg ik, en je legde dun
een hand over je schoot
als een vinger op de lippen.

Uit: De lenige liefde (1969).

Dit zou geen zomergedicht zijn, als jij
er niet in voorkwam, verbonden door een rietje
met de nieuwe-stijl-realiteit van een flesje cola.

En natuurlijk zijn er ook onze dromen,
maar evenzeer de ligstoelen waarin
ze worden gedroomd.

Ik bij voorbeeld, ik lig
in een droom
van een ligstoel.

Uit: De lenige liefde (1969).

[p. 18]

Verjaardagsvers

Je zei nooit wat. Ik moest het altijd vragen.
Of je van mij hield. En je zoende.
Of het veilig was die eerste keer.
En je zoende weer.
En even later of ik het goed deed zo,
en je zoende, o.

Je zei nooit wat, je zei het altijd met je ogen.
Je ogen die helemaal alleen
in je gezicht achterbleven als ik je verliet;
je ogen na geween:
je was er niet,
je keek me aan als verten
en ik moest erheen.

En als ik weer tot daar was
de ogen waarmee je het woord ‘lieveling’ zei,
keek of het niet veranderde
op weg naar mij.
En toen je naast de weg lag in de wei,
wat had je niet allemaal gebroken,
je benen, je ribben, je ogen, mij.
Je zei nooit wat, je zei het altijd met je ogen,
zoals je daar lag, te zieltogen,
te zielogen.

En je ogen die je zoon nu in heeft staan,
waarmee hij zegt: niet weggaan -
je zei nooit wat, hij zegt het, en jij kijkt mij aan.

Uit: Zolang er sneeuw ligt (1975).

[p. 19]

 

Het laatste zaagsel op de vloer werd grijs,

 

net als het eerste. Zo lang al was hij ziek.

 

De bijl stond in het houtblok. IJs

 

vroor alles in. Het dak had gehuild, want in een piek

 

 

 

hingen de tranen eraan vast. En de regen nadien

 

was er altijd geweest, naar haar gevoel.

 

En dat uitzicht van uren kijken zonder iets te zien.

 

En dat zitten op alsmaar dezelfde stoel,

 

 

 

als gold het een premisse:

 

dit stoelt op dat. De zekerheden

 

van het missen.

 

 

 

Weten dat niets er nog toe doet.

 

Niet of ze opstaan zou, noch welke jurk

 

ze nemen zou of welke schmink of welke hoed.

Uit: Edna St. Vincent Millay, Ter ere van de goedertieren maan (1979).

[p. 20]

Hérault

Avond in de Hérault. Thijmgeuren dobberen zwaar
op de lucht, moeten nergens zijn
en blijven hangen, zoals wij in dit domein.
Zoals je zou willen zwerven, het doet er niet toe waar,

als het hier maar is. Nevel gaat
net niet over het land
zoals je een slapend kind
net niet aanraakt, erover ademend.

En je weet: ik heb niet wat ik heb.
De branding van de wind
waait een zee van tijd zacht heen
en weer. Het is eb.

Uit: Met een klank van hobo (1980).

Taarlo

Wij lopen door het najaar met ons twee.
En dat gevoel heb ik ook in de lente.
Wij lopen door veel bruine kroegenbruin van blaren
en door veel donkerrood gemis, appellation contrôlée,

dat dieper wordt in de kelder van de jaren.
Wij lopen door de beiger wordende bossen van Drente.
Hoor de wind door de henna-bomen varen
met een klank van hobo, de zwerver onder de instrumenten.

33, en in het midden van het donker woud
des levens. En met een gevoel van nergens horen
in de bossen thuis en thuis verloren.

Zullen wij later, misschien, ooit?
De zomer is voorbij, er wordt niet meer gehooid.
Het hier is nergens, en het nu is nooit.

Uit: Met een klank van hobo (1980).