Internationale Nieuwe Scènes.
Een tweetal groepen opereert tans onder de naam Internationale Nieuwe Scène, nl. I.N.S. Mannen van den Dam en Kollektief Internationale Nieuwe Scène.
De eerste groep speelt een stuk van Jean-Paul Wenzel en Claudine Fievet. Van de eerste auteur wordt in het programmaboekje gezegd dat hij een van de hoofdvertegenwoordigers is van wat momenteel als ‘theatre du quotidien’ (teater van alledag) een sterke opgang maakt in Frankrijk... Toneel met het doel de werkende klasse te tonen zonder te vervallen in ideologische overtrokken karikaturen. Het stuk dat ook in het buitenland is geënsceneerd, heet ‘Marianne wacht op het huwelijk’. Het geeft flitsen uit het dagelijks leven van een gezin waarvan de leden eigenlijk volkomen naast elkaar leven: de vader die werkt van 's morgens tot 's avonds, en daarna teevee kijkt; de moeder die alles bereddert in het huishouden; de dochters die buitenshuis werken, Marianne die in verwachting is, niet trouwt en weggaat, Chantal die vaag van winkeldiefstal beschuldigd wordt en zelfmoord pleegt. Dit laatste wordt in het stuk te vaag aangegeven, naar mijn gevoel een wat vreemde niet verantwoorde ontwikkeling. Deze huiselijke tafereeltjes gespeeld in een zeer sobere dekorkonstruktie worden begeleid en afgewisseld met achtergrondgeluiden: interviews over huwelijk, staking van ateliermeisjes, rumoer van fabrieken en overvliegende straaljagers. Na afloop diskussie over het gespeelde stuk en zijn maatschappelijke relevantie. Er werd intensief geakteerd, het stuk zelf bevatte duidelijke aanzetten, maar bleef wat in zijn staketsels hangen.
De andere tak van I.N.S. bracht En God schiep de vrouw... voor keuken, bed en baas. In tegenstelling tot de eerst genoemde voorstelling was dit een grotezaalproduktie en een grotendeels jong publiek was in groten getale opgekomen. Bij het begin werden liederen gezongen over het ware socialisme dat vrijmaakt, meezingers soms. Het geheel heeft iets van een meeting, het publiek wordt toegesproken, er wordt uitleg gegeven, in de pauze worden tekstboekjes en platen verkocht. Er is een gezellige ambiance, een séance voor eigen parochie.
Het stuk bevat 5 monologen voor vrouw-alleen. De gespeelde monoloog of vertelling kan zijn funktie hebben binnen het raam van het drama, maar deze soloeenakters die over vrouwen gaan, zijn overladen omdat het onrecht van de vrouw toch telkens gevat zit binnen de macht van de man, vrouw als lustobjekt, zwangerschap, moederschap, werk binnen en buitenshuis. In de eerste scène Een vrouw alleen was daarmee de tematiek duidelijk en schrijnend, soms komisch, burlesk uitgebeeld en de vier volgende losse solo-scènes voegden daar hoegenaamd geen nieuwe stof aan toe, het zijn variaties die soms even boeien maar voor mij erg lang duurden.
Piet Simons.
Auteursrechtelijk beschermd