Ons Erfdeel. Jaargang 21(1978)– [tijdschrift] Ons Erfdeel– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 501] [p. 501] Hans Lodeizen Jim ik zou willen weten wat maakt het de moeite waard dat je door blijft schrijven brieven, opstellen en gedichten waarin je de wereld aanprijst en deskundig schat als een koopman. hoe komt het dat je niet moe wordt en de ogen dicht doet en denkt ik wou dat ze allemaal naar de hel gingen met hun kletspraatjes en door blijft schrijven brieven, opstellen en gedichten waaruit ik je herken en waardoor ik je tegenkom lachend en mij moed insprekend want ik ben heel moe en terwijl ik spreek glijdt hoop uit mij vandaan. Jim wat maakt het de moeite waard dat je door blijft schrijven brieven, opstellen en gedichten... etc. Uit: Het innerlijk behang. Het innerlijk behang en andere gedichten. [pagina 502] [p. 502] Hans Lodeizen De buigzaamheid van het verdriet hoe liefelijk is de russische dame en luister naar wat zij zegt: ik ben maar een gewone dame geen dame van het russische hof ik heb lang aan slapeloosheid geleden maar gelukkig dat is nu voorbij mijn geliefkoosde voedsel is slakken mijn geliefkoosde man een matroos 's nachts kijk ik graag naar de sterren en gelukkig gaan we nog dood als de wereld één enkel bed was dan bleef ik er altijd in hoe liefelijk is de russische dame en luister naar wat zij zegt. Uit: Het innerlijk behang. Het innerlijk behang en andere gedichten. [pagina 503] [p. 503] Hans Lodeizen en deze wereld waar ik niet van houd vanwege de buitenwijken vanwege de al te lange diners hoe graag zou ik haar willen inwisselen voor deze mijn wereld waar ik woon waar ik lachend tussen spiegels loop maar ik ben vast met één helft aan de andere mijn liefde is niet verdeeld maar mijn handen zijn twee de ene is goed en lachend de andere o angstig, voorzichtig (want hij moet vasthouden, nemen) deze wereld die ik niet liefheb vanwege de terugkeer uit Zwitserland vanwege de reis naar Frankrijk in de lente deze wereld die ik liever zou kleuren dan haar bewonen. Uit: Gedichten 1948. Het innerlijk behang en andere gedichten. [pagina 504] [p. 504] Hans Lodeizen je hebt me alleen gelaten maar ik heb het je al vergeven want ik weet dat je nog ergens bent vannacht nog, toen ik door de stad dwaalde, zag ik je silhouet in het glas van een badkamer en gisteren hoorde ik je in het bos lachen zie je, ik weet dat je er nog bent laatst reed je me voorbij met vier andere mensen in een oude auto en ofschoon jij de enige was die niet omkeek, wist ik toch dat jij de enige was die mij herkende de enige die zonder mij niet kan leven en ik heb geglimlacht ik was zeker dat je me niet verlaten zou morgen misschien zul je terugkomen of anders overmorgen of wie weet wel nooit maar je kunt me niet verlaten Uit: Gedichten 1949. Het innerlijk behang en andere gedichten. [pagina 505] [p. 505] Hans Lodeizen hoe dikwijls niet als de nacht was voorbijgegaan sliepen wij op het grasveld en droomden dat wij hand in hand naar het terras gingen onder het loof der oude beukebomen denkend aan de maaltijd en hoe dikwijls niet, als de middag laat was, huilden wij omdat de zon ging dalen Uit: Gedichten 1948-1949. Nagelaten werk. onze laatste portretten waren zelfportretten onze laatste liefde was eigenliefde onze dood was een toeval onvindbaar. Uit: Gedichten 1948. Nagelaten werk. Vorige Volgende
Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd