Ons Erfdeel. Jaargang 21

[p. 370]

Gwij Mandelinck

Met bijsmaak van honger

Wij drogen het zout, de stem van de zee,
eten de sprinkhaan met bijsmaak van honger;
wij openen stammen als heel smalle deuren.

De rivier ligt als een kieuwspleet in de grond,
met malse toppen raken de tongen het water:
horizontaal wordt de regen als lis gesneden.

Maar de wind bouwt opgewonden aan het zand,
zo loopt boven de karavaan het zachtste pad,
zal het geluk onder de teenkootjes kraken.

De mond droogt tot een wijnvlek op de taal
en het woord krult op als een zuringblad:
van de schoonheid wordt het bladmoes weggegeten.

Wij heffen het hoofd als drinkende vogels,
maar schuiven voortijdig de kop onder de vleugel;
wij worden planten die hun slaapstand zoeken.

Uit: Het oogbad (1971), Orion, Brugge.

[p. 371]

Gwij Mandelinck
Van bij de mensen

Weer noemt de middag de liefde
twee wijzers bij elkaar;
tijd om thuis te komen, om gezoend
te worden in de distels van mijn baard.

Ik kom van bij de mensen, gemanierd
is mijn hond; zoveel breng ik mee:
het oog van de broedende vogel
hield ik scheel op mijn hand
en 's avonds kon ik samenscholen
met de spreeuwen in de bomen.

Duikend bracht ik het applaus
van het water boven zijn spiegel;
de rust is ons ontzegd, zolang
de grote vis amoreel de kleine eet.

De reisdekens worden gespreid;
winst en verlies zijn vlug gekend:
in twee kleuren verschiet de radijs.

Zo weinig is veranderd, in treurnis
weet ik de lijster als een oude
vrijster mijn boomgaard benijden.

Op het gerucht van rundstong over gras
kijk ik om. Ben ik ooit weg geweest?

Uit: De wijzers bij elkaar (1974), Orion, Brugge.

[p. 372]

Gwij Mandelinck
Mijn moeder is niet ver...

Mijn moeder is niet ver: ik zoek de losse
steen waar zij haar sleutel bergt.

Steeds trekt haar ijver wijze lessen
uit de tuin: van rijpen proeft zij
het gewicht; de stengel sparend
gaat de aardbei liggen.

In de kring van haar hofhouding
munt zij weer hoog in zorgen uit.

Ik ken de wijding van haar hand:
vóór het strijken sprenkelt zij de was;
ik hoor een wonderlijk gerucht
als zij de horren uit de ramen neemt.

Gewoon van dienen buigt zij diep:
zij punt de veters in haar mond,
voor zij het laatst haar schoenen rijgt.

Van halve dingen leeft mijn moeder niet:
al maanden ligt het veergeld op de kast.
De postduif cirkelt met een dreigbrief
rond het huis: over de kaap der jaren

rolt de handkar van de dood.

Uit: De wijzers bij elkaar (1974), Orion, Brugge.

[p. 373]

Gwij Mandelinck
Na jaren gaans weekt mijn vader weer...

Na jaren gaans weekt mijn vader weer
de blaren van zijn voet; als hij zijn nagels
knipt, springt de vreugde in het rond.

Met zachte knepen onderwees hij schapen
in geduld; het ooi staat als een zondags-
kind aan de zelfkant van de weg.

Ik weet veel meer.
Zijn geest is weerklank van aandachtig leven:
in vlugge passen voelt zijn hazehart
de stroper komen.

Wat geeft het dat de dood
de keurtroep van zijn raven ringt,
ik zal mijn vader altijd
op zijn hoede zien.

De jicht reist met de regen langs zijn
rug: ik blijf hem heel nabij:
zijn zaagselwit besneeuwt mijn voet.

Uit: De wijzers bij elkaar (1974), Orion, Brugge.

[p. 374]

Gwij Mandelinck
Hier kan ik wonen

Hier kan ik wonen,
op zachte handen kruipt het mos;
ik hoor de vrede lopen
waar mijn vrouw tapijten rolt.

Mantelwijd heb ik mijn kinderen gedekt:
geen helling legt de wijn
zo zuiders op zijn zij.

Morgen bijten zij mijn onrust
op een nagel na, hun honger rolt een sneeuwbal
waar de koude ophoudt lief te zijn;
hun kuuroord zont mijn huis.

Is er voor hun woord een dieper
oorschelp dan het porselein?
ik tril er kleine barsten in,
de spleten waar ik ingekeerd
toch zichtbaar blijf.

Op grote rentevoet zet ik de dagen uit.

Straks plukt mijn vrouw de lindethee;
in de pijn van het snijden
bemint zij het hout.

Uit: De wijzers bij elkaar (1974), Orion, Brugge.

[p. 375]

Gwij Mandelinck
Naar het leven radend

Ik loop school in dit huis:
het schoonschrift wordt geoefend,
in krassen staat de liefde op de muur.

Straks maakt mijn vrouw ajuinen in
en schrijft op glazen potten
met verdunde inkt
hoelang de zomer eetbaar blijft.

Er is nog meer:
aandachtig naar het leven radend,
wrijft zij overrijp de pitten
van de sneeuwbes in mijn hand.

Boven de kachel hangen hemden op een rij
en spook ik ongehinderd met de was;
de winter komt weer veel te vroeg.

In een onverwacht gebaar schiet ik
maanden op dit uur vooruit:
tot de heupen in het hooigras staande
zet ik de kinderbedden
in drie oppers overeind.

Uit: De wijzers bij elkaar (1974), Orion, Brugge.

[p. 376]

Gwij Mandelinck
De gang van de genodigde

Soms gaat zij reeds de gang van de genodigde:
in de ratel der gewrichten is het
onverwacht te horen hoe zij aan
het knekelhuis te kloppen staat.

De nachten malen: onophoudend ziet zij
hoe het meel der balken in de lakens valt.

De klokkentaal der slapelozen kent zij
uit het hoofd en met de hielen naar
de sponde staan de schoenen naast elkaar:

op elke komst is zij bereid.

Het onverteerde ligt haar op de maag:
in de geluiden van de hik groeit zij
met schokken naar de grond;

maar wat een nacht voordien te weken werd gezet,
krijgt in haar tederheid een vaste plaats.

De uren van geluk, zij kent ze nog;
bedelend blijven de beminden haar nabij:
gehuld in groot geduld snijdt zij
de helften van haar mantels weg.

Niet gepubliceerd.