Ons Erfdeel. Jaargang 20



[pagina 62]
Hans Andreus Slaap: een ruimte Wel wilde ons dikwijls het stof der slapenden bedekken, maar spreek van de slaap geen kwaad. Niet van de goede, de verschrikkelijke slaap die nachtelijk ons verbranden kan en ons onthult. Zo gaan wij open, worden beest, kind, steen. Slaap is grond, gras, bron. Is het geheim der planten. Is verder van de dood toch dan zon, paring of geboorte. Maar onze handen reiken achter sterren in de slaap, om wat te zoeken, te omvatten? Welke wegen gaan onze vingers? In welke getallen bestaan wij? Van welk licht, welk duister glanst onze huid? Wij zijn meer dan wij, want wij zijn meer dan onze uitgelegde dromen. En ook: vermoeienis verlaat ons - honden uit de steden vluchtend, en ook: ontwaken is een stad, te schoon maar licht van moed, en slaap wordt: wouden achter ons, een meer, de lucht, een vlieger, wordt diep en hard verlangen. En dat doet ons leven. Uit: Schilderkunst.