Ons Erfdeel. Jaargang 18

[p. 192]

han resink
eb des avonds

Zwaar breekt de branding in de baai op riffen,
waarbuiten het van haaien wemelen moet.
Daar deint de dood; hier speel ik met mijn voet
en tracht voorgoed een zool in het zand te griffen.

Blauw waaiert weerlicht uit de oceaan.
Ik zwem door wier naar elke sterrenregen,
maar spoel met klappers en koraal weer aan.
Zee en hemel lichten van de melkwegen.

Dan waait de lucht van lijken die verbrandden
voorbij, wat doet verlangen naar de vloed,
die al de dodenas, op deze stranden
verstrooid, in schuim en schelp hier doet belanden
om minnenden te strelen in hun handen
en eenzamen te kussen op de voet. (35)