over leuven
andré demedts ● kortrijk
Onze buitenlandse vrienden weten dat de beslissing die door de Belgische bisschoppen op 13 mei 1966 over de Leuvense universiteit getroffen werd grote beroering heeft verwekt. Franstalige bladen en verenigingen hebben hun leedvermaak om het schaamteloos onrecht dat de Vlaamse bevolking moest ondergaan met een uitdagende aanmatiging bekend gemaakt. Dat krenkende superioriteitsgevoel, dat een eerlijk gesprek met de Vlamingen als met gelijken verhindert, draagt zware schuld voor het klimaat dat in België de verhouding tussen Nederlands- en Franssprekenden vergiftigt. De krisis die land en kerk nu verdeelt is in de eerste plaats aan die psychologische faktor te wijten. Wat voor objektief oordelende buitenlanders vanzelfsprekend lijkt, dat Vlamingen en Walen dezelfde plichten en rechten zouden genieten is in België nooit waar geweest. Wie dat weet begrijpt meteen hoe het mogelijk is dat de kerkelijke overheid een dwangbevel heeft uitgevaardigd, dat de overgrote meerderheid van de Vlaamse gelovigen van hun bisschoppen heeft afgestoten. Nu zien wij in Vlaanderen het ongewone feit gebeuren dat de kerkelijke hiërarchie sukses oogst bij degenen die haar altijd bekampt hebben en dat de Vlaamse katolieken, die in België steeds de hechtste steun van de kerk zijn geweest, tegen hun bisschoppen in verzet zijn gekomen.
Wij zeggen de Vlaamse katolieken en bedoelen daarmee 80% van de katolieke bevolking. Het is een moedwillig verspreide leugen dat het slechts enige ekstremisten zouden zijn die de bisschoppelijke beschikking niet aanvaarden. De waarheid is dat de organisaties van Vlaamse professoren en studenten, de grote kultuurverenigingen, de kristelijk sociale organisaties die in Vlaanderen de volstrekte meerderheid van arbeiders en bedienden groeperen, de voornaamste katolieke bladen, de Kultuurraad voor Vlaanderen, de Vlaamse Volksbeweging en het Vlaams Ekonomisch Verbond, zich klaar en onvoorwaardelijk tegen de beslissing hebben uitgesproken. De waarheid is dat volksvertegenwoordiger Verroken, voorzitter van de Vlaamse vleugel van de Christelijke Volkspartij, die in het parlement samen met de Volksunie de meerderheid van de Vlaamse verkozenen telt, namens zijn groep een wetsvoorstel had ingediend dat het edikt van de bisschoppen ongedaan moest maken.
Nu weigert het parlement dat wetsvoorstel zelfs in overweging te nemen. Dat zal de toestand alleen verergeren en een langdurige strijd uitlokken, die de belangen en instellingen die de bisschoppen hebben willen beveiligen, meer en meer in gevaar zal brengen. Reeds nu worden eisen gesteld die veel verder gaan
Auteursrechtelijk beschermd